ساختم قانع دل از عافیت بیگانه را

برگ بیدی فرش کردم خانهٔ دیوانه را

مطلبم از می پرستی تر دماغیها نبود

یک دو ساغر آب دادم گریهٔ مستانه را

دل سپندگردش چشمی که یاد مستی ش

شعلهٔ جواله می سازد خط پیمانه را

التفات عشق آتش ریخت در بنیاد دل

سیل شد تردستی معمار این ویرانه را

تاکنم تمهید آغوشی دل از جا رفته است

درگشودن شهپر پرواز بود این خانه را

عالمی را انفعال وضع بیکاری گداخت

ناخن سرخاری دلها مگردان شانه را

هر سیندی گوش چندین بزم می مالد به هم

خوابناکان کاش از ما بشنوند افسانه را

حایل آن شمع یکتایی فضولیهای تست

از نظر بردار چون مژگان پر پروانه را

آگهی گر ریشه پرداز جهانی می شود

سیر این مزرع یکی صد می نماید دانه را

حق زنار وفا بیدل نمی گردد ادا

تا سلیمانی نسازی سنگ این بتخانه را